W tym roku sleep room był większy. Zresztą wszystko było większe, nawet Iron man był większy (zobacz). Jak przyjechałam pierwszy raz na Pyrkon to najbardziej cieszyłam się na spanie. To tak jakby chronić się w jednym pomieszczeniu z grupą ocalałych po apokalipsie zombie. Albo przebywać w obozie dla uchodźców. Albo w sali gimnastycznej dla powodzian - rozumiecie, o co chodzi. O to poczucie wspólnoty i jedności. 

Wszystko jest fajnie i panuje względna atmosfera przyjaźni dopóki nie uświadomisz sobie, że położyłeś się pod lampą, która jebie ci po oczach przez całą noc. Ale trudno. Zasypiasz. I obiecujesz sobie, że za rok nigdy nie położysz się blisko łazienek. Bo tam światła zostawiają zapalone. Nigdy. 

Mija rok. Zadowolony kładziesz się w sleep roomie po dniu pełnym atrakcji. Zbliża się tzw. cisza nocna. Gaszą lampy. Nie wierzysz. Kurwa. W tym roku zostawili rząd lamp centralnie nad tobą. Obiecujesz sobie za rok hotel (nigdy jednak do tego nie dochodzi).

W tym roku na Pyrkonie dzieci miały okazję zapoznać się z najnowszą technologią

Wróćmy jednak do względnej atmosfery przyjaźni. W sleep roomie panuje klimat iście woodstockowy, ale bez widocznego alkoholu i narkotyków. Ludzie są bardzo serdeczni względem siebie i co jakiś czas spontanicznie drą japę wykrzykując co roku te same teksty w stylu "Zaraz będzie ciemno" lub "Przegrałem/przegrałam". Co jakiś czas zacznają także spontanicznie bić brawo. 

Kiedy zasypiam pod jebiącą w oczy lampą, po ciężkim dniu pełnym prelekcji w zasadzie wszystko jest mi już obojętne. 

Do tego stopnia, że parę lat później postanowiłam przeprowadzić się do Poznania, żeby mieć bliżej na Pyrkon.

Po bardziej przydatne info na temat spania na Pyrkonie zapraszam tutaj :) (klik)

 (post edytowany :))

Jeśli tak jak ja dopiero niedawno obejrzałeś serial Twin Peaks należysz do tych szczęśliwców, którzy krótko żyli w niepewności, co do pojawienia się kolejnego sezonu. Prawie nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musieli czuć ci nieszczęśnicy, którzy czekali na tę radosną nowinę 25 lat... 

Mimo wszystko do nowego sezonu w 2016 roku pozostało jeszcze trochę czasu i warto go odpowiednio wykorzystać, aby w pełni cieszyć się (lub też nie) nowymi odcinkami... Na przykład warto przeczytać spin-offowe książki, które ukazały się do tej pory. Nie mówiąc już o tych, które dopiero mają się ukazać. 

  

W moim wypadku na pierwszy ogień idzie książka The Secret Diary of Laura Palmer autorstwa Jennifer Lynch, wydana w Ameryce w 1990 roku przez wydawnictwo Simon and Schuster. Książka zajęła czwarte miejsce na liście bestsellerów New York Timesa i do dzisiaj miała przynajmniej cztery wydania w języku angielskim. Ostatnie w 2011 roku, które, oprócz przedmowy Davida Lyncha i Marka Frosta, zawiera także 8 dodatkowych stron (tak, te 8 stron może przekonywać, przekonasz się, jeżeli przeczytasz wydanie bez nich).

W Polsce książka została wydana w 1991 roku pod tytułem Sekretny dziennik Laury Palmer przez Wydawnictwo Fis z Lubilna. Co ciekawe wydawnictwo to wcale nie specjalizowało się w książkach komercyjnych i była to chyba najlepiej sprzedająca się pozycja w jego dziejach. Sekretny dziennik Laury Palmer rozszedł się bowiem w 140 000 egzemplarzy, co na lata 90. (kiedy czytelnictwo komercyjne w Polsce zaczęło się wreszcie rozwijać) było bardzo dobrym wynikiem. W ramach ciekawostki cena na egzemplarzu, który posiadam wynosi 22.500 starych złotych i nie mam pojęcia, ile kosztowałaby ta książka dzisiaj. 
Dziennik dodarł więc do Polski stosunkowo szybko i sądząc po liczbie sprzedanych egzemplarzy musiał być swojego czasu dosyć popularny. Wszystko oczywiście za sprawą serialu Twin Peaks, emitowanego przez Telewizję Polską od 1991 roku, który docierał nawet do najbardziej opornych odbiorców popkultury.

No to teraz przejdźmy do treści. Dziennik rozpoczyna się od roku 1984, kiedy Laura ma 12 lat. Jak to w dzienniku nie mamy zwartej fabuły. Zwykle każdy wpis opisuje jakiś epizod z życia Laury, czasem kilka wpisów dotyczy jednego epizodu. Na początku Laura opisuje całkiem zwyczajne wydarzenia ze swojego życia. Dużą część poświęca swojemu kucykowi, relacjom z przyjaciółkami i rodzicami, a także przemyśleniom na temat dorastania i życia w ogóle. Szybko jednak możemy dostrzec, że z tą dziewczynką coś jest nie tak. Albo zbyt dojrzale podochodzi do spraw damsko-męskich, albo za bardzo smakują jej papierosy, albo za długo zastanawia się nad uczuciami wobec swojego kucyka. No i pojawia się jeszcze tajemniczy mężczyzna- BOB.



Poszczególne okresy życia Laury są mocno oddzielone od siebie. Często przerywa pisanie dziennika na kilka miesięcy, by wrócić do niego zmieniona i bogatsza w nowe doświadczenia. Dlatego dziennik daje nam możliwość prześledzenia procesu dorastania Laury w sposób szybki i dynamiczny. Przedstawione w nim wydarzenia są opisane w sposób szczegółowy, jednak rzadko lub wcale mamy wrażenie dłużenia się powieści. I właśnie ta szczegółowość jest mocną stroną dziennika, bo oprócz tego, że dowiadujemy się, jakie było ulubione jedzenie Laury, dowiadujemy się także, jak to w ogóle się stało, że Laura zaczęła prowadzić tak bardzo podwójne życie. I cały ten proces został przez Jennifer Lynch świetnie przedstawiony w dzienniku. Przede wszystkim  przeżycia Laury opisane są w sposób bardzo emocjonalny, głęboki, nieraz bardzo intymny, prawie wulgarny. Uwagę skupia się na seksualnym dorastaniu bohaterki: odkrywaniu swojego ciała, pierwszych doświadczeniach seksualnych, intymnych fantazjach. I to wszystko nie odbiegałoby w zasadzie od treści zwykłego dziennika nastolatki, gdyby nie mroczna tajemnica Laury. 
Uderza jej dojrzałość i odważne fantazje seksualne, które silnie kontrastują z niedojrzałością przyjaciółki Donny i jej marzeniami o księciu na białym koniu. Laura ewidentnie wydaje się starsza niż wskazuje na to data jej urodzenia i prawdopodobnie było to zamierzenie autorki.


Wraz z kolejnymi kartkami dziennika coraz wyraźniej widzimy, jaki wpływ na jej życie miała skomplikowana relacja z BOBEM.
W pewnym momencie jakakolwiek próba powrotu do normalności wydaje się niemożliwa. Relacja z BOBEM stanowi punkt wyjścia dla jej wszystkich działań.  Zwykle sprzeciwia mu się, choć ze świadomością, że prędzej czy później i tak będzie musiała ulec. Dobra i delikatna Laura ukrywana jest pod postacią złej i wyrachowanej, aby ta pierwsza nie kusiła BOBA, którego przyciąga wszystko co czyste i niewinne. Dwie osobowości Laury wraz z kolejnymi kartami książki stają się coraz bardziej odrębne, wreszcie jedna z nich bierze górę na drugą. 
Laura opisuje coraz bardziej odważne eksperymenty z seksem i narkotykami, wreszcie niektóre przeżycia wydają się być żywcem wyciągnięte z filmu sensacyjnego a nie z pamiętnika nastolatki. Jednak mimo wszystko dziennik nie zmienia się w powieść sensacyjną i w dalszym ciągu na pierwszym planie pozostają emocje bohaterki. 

W którymś momencie serialu widzowi może przyjść na myśl, że Laura w gruncie rzeczy sama sobie była sobie winna. Nadużywała narkotyki, zadawała się z podejrzanymi ludźmi, oddawała się niekonwencjonalnym praktykom seksualnym - wiadomo, że taki styl życia do bezpiecznych nie należy. Dziennik pozwala znacznie lepiej niż serial poznać powody, dla których Laura postępowała tak a nie inaczej. Nie przedstawia on jedynie życia zamordowanej dziewczyny, ale życie Laury, ofiary długoletniego molestowania seksualnego i przemocy. 

Laurze Palmer powiedziano, że zasługuje na ból i taki rodzaj zbliżenia, o którym większość ludzi nigdy nie mówi ani nie myśli, uważając to za niewłaściwe. Laura Palmer? Urodziła się bez wyboru. Powiedziano jej cicho pewnej nocy dawno temu, że będzie musiała to lubić albo zostanie zabita.

Całość lekko łagodzi fakt, że jest to opowieść fikcyjna, a BOB nie był do końca realnym człowiekiem. Choć i tak dziennik do lekkiej lektury nie należy. Prześledzenie powolnego upadku Laury, który doprowadza do jej śmierci jest przeżyciem zarówno dołującym jak i niepokojącym. Liczne niedopowiedzenia zawarte w serialu, oniryczny klimat i symbole, które można interpretować na wszelaki sposób, pozostawiają czytelnika w stanie dezorientacji i lekkiego uczucia strachu. Serio, czasem się bałam podczas czytania.

Na co warto zwrócić uwagę:

- Dialog pomiędzy Laurą a BOBEM. Przenikał on do umysłu Laury, dlatego w dzienniku pojawiają się także jego wypowiedzi. Ciekawy pomysł, bardzo fajnie zrealizowany. Pozwala lepiej zrozumieć postać BOBA.

- Klimat Twin Peaks. Większość scen (np. kiedy Laura i Donna pierwszy raz upijają się ze starszymi sporo od siebie chłopakami, kiedy potrącają kota małej dziewczynki) opisana jest w sposób głęboko emocjonalny, a przy tym nadal pozostajemy w onirycznym klimacie Twin Peaks 

- Dużo seksu. Seks jest niemal najważniejszą rzeczą w książce. Znajdziemy tam go bardzo dużo, pod wieloma postaciami, a przy tym jego opisy nie są zbyt nachalne i prostackie. 

- Wiersze Laury. Są ciekawe, niepretensjonalne i nie przeszkadzają zbytnio podczas czytania książki. 

- Polskie tłumaczenie. Co prawda fuck to nadal pierdolić, a nie np. chromolić, ale czasem natrafiamy na dziwne wyrażenia jak na przykład: Jako żywo cały dzień spędziłam w stajni. Jestem znowu skonfundowana rzeczami, które mi się przydarzają. - trochę dziwny język jak na nastolatkę. Fakt, że polskie wydanie ma już 24 lata. Dlatego, jeżeli ktoś nie jest tak leniwy jak ja to niech lepiej czyta w oryginale. 

Tl;dr
Oddanie głosu głównej bohaterce serialu Twin Peaks, która już w pierwszym odcinku jest martwa, było czymś bardzo udanym, a przede wszystkim pożądanym przez fanów (o czym świadczyła popularność książki w USA i w Polsce). Wreszcie możemy dowiedzieć się, jaka naprawdę była Lura Palmer. Uważam, że Jennifer Lynch, która pisząc tę książkę miała zaledwie 22 lata, odwaliła kawał dobrej fachowej roboty, czyli idealnie połączyła rozterki nastolatki z paranormalnymi zjawiskami w Twin Peaks.

... i gdyby napisali to na okładce uniknęlibyśmy nieporozumień i nie powtarzalibyśmy bez przerwy, że ta KSIĄŻKA jest słaba. Bo to wcale nie jest książka, a przynajmniej nie taka, do której jesteśmy przyzwyczajeni.

Tl,dr: czytaj od czwartego akapitu.

We wpisie skupiam się jedynie na pierwszej części książki, kolejnych jeszcze nie czytałam w całości, ale wydaje mi się, że fabuła w nich nie jest już w nich tak piękna i prosta jak w pierwszej części i jeżeli zdecyduję się je przeczytać będę miała do czynienia jedynie ze zwykłą, przewidywalną książką, a nie tak cudowną nieksiążką.

A to moje powody, dla których trudno uważać 50 twarzy Greya za normalną książkę:

1. Nie jest tajemnicą, że 50 twarzy Greya było na początku fanfikiem do Zmierzchu. Opowiadanie nosiło tytuł Master of the Universe, a autorka publikowała je pod pseudonimem Lodowy smok królowej śniegu, czyli Snowqueens icedragon. 
I tu od razu nasuwa mi się pytanie: dlaczego w ogóle pisze się fanfiki? Myślę, że ludzie, piszący je nie marzą o ich publikacji, bo raczej zdają sobie sprawę, że naruszają one prawa autorskie. Dlatego mogą spokojnie puścić wodze wyobraźni i zrealizować wszystkie swoje fantazje seksualne w edytorze tekstu, a przy tym nie muszą dbać o spójność fabuły, autentyczność bohaterów czy poprawność merytoryczną. Ważne jest to, aby poznać ulubionego bohatera od najintymniejszej strony, mieć wgląd w jego życie i myśli. I nie szczędzić pikantnych szczegółów z jego życia łóżkowego, bo to jara najbardziej. I w ogóle życie seksualne w fanfikach to chyba najważniejsza część życia ever.

Podsumowując, w normalnej książce dwudziestosiedmioletni mężczyzna nie byłby miliarderem, bo to mało prawdopodobne, a kobieta nie przeżyłaby kilku orgazmów podczas pierwszego seksu, bo to niemożliwe (robiłam sondę, wszyscy tak twierdzą). Brak wszelkich ludzkich problemów, jak brak kasy czy brak orgazmów, to raczej znak szczególny dla fanfiction, w którym zdarzają się tylko wielkie problemy, mające na celu jedynie szczęśliwe zakończenie (jak nieplanowana ciąża, która ostatecznie prowadzi do szczęśliwego małżeństwa, spoiler alert)

2. Snowquenns Icedragon zaczęła robić karierę na fanfiction.net, następnie autorka przeniosła je na własną witrynę. Motywowana zapędem pisarskim, postanowiła zmodyfikować je tak, żeby nie było już fanfikiem, a zwyczajnym opowiadaniem erotycznym, zmieniając imiona i pewne znaczące fakty. Niestety nie udało się. Ana Steel na zawsze chyba pozostanie kopią Belli Swan, co można zauważyć choćby po kreacji jej rodziców. Rodzina Greya to Cullenowie... Siostra Mia to Alice. Natomiast Grey to Edward Cullen, no tego nie da się zmienić i już, szczególnie jeżeli zobaczyło się już amatorski film promujący opowiadanie Master of the Universe, podobno kiedyś zamieszczony na stronie autorki.
  


To tego dochodzą jeszcze fakty, czyli wykonane porównanie opowiadania Master of the Unieverse i 50 twarzy Greya. Teksty podobne są sobie w 89%. Wszystko na ten temat tutaj.
Czyli wychodzi na jedno: 50 twarzy to lekko zmodyfikowany fanfik, bazujący na istniejących bohaterach fikcyjnych, którego fabułą jest dążenie do seksu, seks, dążenie do seksu, seks, itd., czyli właśnie to, czego brakowało fanom Zmierzchu. 

3. Książka wydana została najpierw w formie ebooka przez wirtualne wydawnictwo The Writers' Coffee Shop (które podobno specjalizuje się w wydawaniu fan fiction), a kiedy sprzedaż ebooków zaczęła rosnąć została odkupiona  przez Vintage Books, część Random House. To, że wydawnictwa raczej nie przejmują się prawami autorskimi wiemy nie od dziś, ale czy E L James rzeczywiście je naruszyła? W końcu imiona zostały zmienione, Grey nie jest wampirem, więc wszystko wydawałoby się ok. Myślę jednak, że każdy, kto czytał Zmierzch bez trudu odnajdzie mnóstwo podobieństw i od razu odgadnie pierwowzory postaci. Sam fakt, że książka wyrosła z fan ficiton powinna raczej dawać trochę do myślenia. Jednak, who cares. It sells. 
Trzeba jednak pamiętać, że wydawnictwa praktycznie nie musiały martwić się o promocję tej książki, ponieważ sprzedawała się praktycznie sama - znana już wcześniej z fanfiction.net lub strony autorki. Zakupienie tego tytułu było po prostu korzystne - w zasadzie ta książka już wtedy była bestsellerem. Czytelnicy wydawali się nie przejmować kiepskim stylem, więc i jakakolwiek redakcja była pewnie uważana za zbędną...

I takim sposobem dotarliśmy do powstania nowej literatury XXI wieku. Wtórnej, balansującej na granicy prawa - bo i prawa autorskie nie do końca zachowane, i tematyka erotyczna trochę prowokacyjna - wydawanej w trybie self-publishing w formie ebooków, przeznaczona na czytniki, bo wstyd się pokazać z taką w tramwaju. Myślę, że nie można traktować jej w zwykłych kategoriach, przyjętych do oceny zwyczajnych książek.

Każdemu z bohaterów jakaś część została odebrana, żeby nie naruszał praw autorskich, no przez to ich postępowanie jest nielogiczne i niekonsekwentne. W dodatku ta (nie)książka została chyba skrzywdzona przez przekład. To mój ulubiony przykład:

Jak to możliwe, że w jego ustach jajka i bekon to zakazany
owoc? Niezwykła umiejętność.

Ogólnie jednak E L James dokonała tego, co wielu nie uda się nigdy. Skłoniła nieczytających do czytania i czytających do nieczytania. Uwielbiam ją!